Defne 1 aylık

Günleri bir bir sayarken bir aylık oldu bile Defnecik:) Doğuma 1 ay kaldı ile doğalı 1 ay oldu cümlelerini kurmamın arası sanki sadece bir kaç gün. Halbuki ne çok şey değişti bu ikisi arasında. Benim adımın önüne anne, eşiminkine baba geldi, babalar dede, anneler büyükanne, kardeşler dayı ve hala oluverdi. Uçak için bir bilet daha alındı, arabaya ilave bir koltuk kondu, omzumdaki çanta bir arttı, yatak odasına  bir yatak daha geldi, duaların ardına bir isim daha eklendi, hayatımız yeni bir anlam kazandı ve bütün bunları bir ufaklık başardı:)

Doğum için bulunduğum San Diego artık kızımla tatil yaptığım San Diego oldu. Defne sürekli mobil haldeki bir anne ve babanın çocuğu olunca daha el kadarken yollara düşmesi kaçınılmazdı. Karnımdayken gezdiği yetmezmiş gibi Amerika’da olmanının getirdiği rahatlık, San Diego’da olmanın sağladığı ılıman hava, bir pilot baba ve gezikolik bir anneye sahip olması sebepleriyle sokaktaki hayata hızlı bir giriş yaptı. Ben üst üste 3 gün evden çıkmazsam boğulacak gibi olurken memleketimdeki lohusaların nasıl 40 gün dört duvar arasında kalabildiklerine bir türlü akıl erdiremiyorum. Girmediğim depresyona o zaman gireceğim kesin.

Babamız gitmeden 1 gün önce

Defne 22 günlükken babamızın izni bitti ve İstanbul’a döndü. Yani anneanne,dede, Defne ve ben dönmeden 1 hafta önce. Doğumda yanımızda olamasa da yanımızda olduğu bu 20 gün boyunca uykusuz gecelerde Defne’yi göğsünde uyuttuğu, zor anlarda beni yatıştırdığı, bir kez daha Carlsbad Premium Outlet’e gitmeyi kabul ettiği 🙂 ve Defne’nin babası Sinem’in kocası olduğu için ona çok çok teşekkür ediyorum:))

Bir akşam üstü Pacific Beach’te

Babamızı yolcu ettikten sonra bu kez benim çok sevdiğim ve bir gün bu plajdaki yüzlerce genç insan gibi saçlarını savurarak pervasızca güneşleneceği günleri hayal ettiğim Defne’yi Pacific Beach’e götürdüm. Defnecik bir daha ne zaman bu topraklara geri gelir bilmiyorum ama eve dönmeden o da benim gibi mümkün olduğunca buranın tadını çıkarsın istedim. O karnımdayken gittiğim pek çok yere bu kez o pusetteyken gittim. Bir akşam yemeği için çıktığımız tek bir gün hariç gittiğimiz hiçbir yerde üzmedi beni kızım. Üstelik dilinde oluşan mantara ve çok uğraşmama rağmen 2 aylık olmadan hiçbir doktorun ve eczanenin ilaç vermeyi kabul etmemesine rağmen.

Defne dedesiyle buz hokeyi maçı izlerken 🙂

Benim Uyuyan Güzelim